In Assassins’ Creed Revelations zijn de Byzantijnen weer de sjaak
Er zijn weinig culturen waarover zoveel negatiefs is geschreven als het Byzantijnse rijk. Dit Oostromeinse rijk, zoals het ook bekend stond, heeft zo’n duizend jaar bestaan en besloeg ooit een gebied dat van de Balkan tot aan het Midden-Oosten reikte. Toch heeft het in het Westen vooral het imago van decadent, corrupt, fanatiek en ondoorgrondelijk, áls mensen het al kennen.
Hoe dat komt is een lang verhaal, het heeft vooral te maken met eeuwenlang wederzijds onbegrip. En dat is jammer, want we zijn die Christelijke, Grieks sprekende Byzantijnen veel schuldig: kunstschatten, architectuur, rechtspraak, overgeleverde kennis uit de Oudheid en zelfs zoiets alledaags als de vork.
Juist nu historici eindelijk het negatieve beeld van het Byzantijnse rijk repareren, schildert gamebedrijf Ubisoft hen weer af als als de corrupte slechteriken waarvoor ze eeuwenlang zijn versleten. Ik heb het over de game Assassins Creed: Revelations.
Even kort de verhaallijn van de langlopende Assassins Creed-serie (spoilers-alert): de Assassins strijden tegen de achtergrond van historische gebeurtenissen tegen beroemde “bad guys” uit de wereldgeschiedenis. Die worden achter de schermen allemaal gemanipuleerd door de Tempeliers, de middeleeuwse ridderorde die in het plot van deze games een soort Illuminati/New World Order-achtige organisatie is met overal tentakels. Dan Brown-achtige onzin van de bovenste plank dus.
Komen we bij Assassins Creed: Revelations, deel 4 in de serie. Hier ontvouwt het verhaal zich voor het grootste gedeelte in Constantinopel, de voormalige Byzantijnse hoofdstad die in 1453, zestig jaar voor de gebeurtenissen in de game, na een bloedige strijd in handen kwam van het Turkse Ottomaanse rijk. Maar wie zijn in deze game dan de vijanden van hoofdpersonage Ezio Auditore? Niet de oppermachtige Turken, maar de allang uitgeschakelde Byzantijnen. Huh?
Vergezocht
In voorgaande delen ging je als lid van een kleine groep underdogs juist de strijd aan met de machtigen der aarde. Me dunkt dat de Ottomaanse Turken machtig waren: ze horen tussen het Romeinse, Britse, Russische en Mongoolse rijk in de Empire Hall of Fame. Dat in AC: Revelations de rol van slechterik opeens bij de club ligt die in de realiteit volledig was uitgeschakeld, is een opvallende stijlbreuk en zeer inconsequent.
De echte Byzantijnen (eigenlijk gewoon Grieken) waren simpelweg geen partij meer in deze tijd. Die waren namelijk dood, als tweederangs burgers geïntegreerd in het Ottomaanse Rijk of naar Italië gevlucht, om daar de Renaissance te helpen ontwikkelen.
Het idee achter dit vergezochte scenario is dat de Turkse sultan even weg is van huis en dat de Byzantijnen in opdracht van de Tempeliers stiekem delen van Constantinopel heroveren. Waarom weet niemand.
Tja.
Weet je wat ik denk? Dat de makers van deze game heel graag Constantinopel als setting wilden gebruiken, maar zich in een politiek-correcte bocht hebben gewrongen om de (islamitische) Turken onder geen beding als bad guys neer te hoeven zetten.
De Byzantijnen zijn dan de ideale tegenstanders: hun imago was toch al om te huilen en er klinkt over het algemeen veel minder protest bij het negatief afschilderen van christenen dan wanneer je datzelfde met moslims doet. Om nog maar te zwijgen van beroepsactivisten die overal racisme en discriminatie zien. Nogal laf van Ubisoft, maar begrijpelijk vanuit corporate PR-standpunt.
Medelijden
Ik ga met tegenzin de strijd met die Byzantijnen aan. In de eerste plaats omdat ik vind dat hen historisch onrecht wordt aangedaan, maar ook omdat ik gewoon een beetje medelijden met ze heb. Dat zogenaamde plan van ze om Constantinopel terug te veroveren lijkt eerder een wanhoopsdaad.
De Byzantijnen proberen een sprankje van hun oude glorie te herstellen; ze zijn hun macht kwijt, worden aan alle kanten opgejaagd door oppermachtige Turken en dan komt er óók nog eens zo’n Assassin langs om ze door de keel te steken.
Nothing is true, indeed.
