In De Moer is het sneller 12 uur dan gedacht
Uit het archief:
In het Brabantse dorp De Moer betekent Nieuwjaar samen blote konten kijken, veel lachen en carbid schieten. Een embedded reportage vanuit deze ‘kleine kern’.
Met gefronste wenkbrauwen buigt Maarten Fessl (30) zich over het papier voor zijn neus. Samen met zijn vrienden en vriendinnen doet hij mee aan een door henzelf georganiseerde pubquiz. Hij weet bijna zeker dat het zojuist gedraaide nummer Coco Jamboo van de uit 1996 stammende eendagsvlieg ‘Mr. President’ is. Zijn teamgenoten twijfelen nog. Als het verlossende antwoord ten slotte komt, kijkt Maarten triomfantelijk. “Ziedut nou wel, had ik het toch goed”.
Saté met stokbrood
De vriendengroep van ruim dertig mannen en vrouwen, afkomstig uit De Moer maar ook uit Loon op Zand, Kaatsheuvel en Dongen, heeft zich deze nieuwjaarsnacht verschanst in een schuur aan de Middelstraat in hun geboortedorp. Gastheer is de 31-jarige Patrick Snijders, die samen met zijn vriendin Wendy Kroos in het naastgelegen huis woont. “We komen elk jaar met nieuwjaar samen”, zegt hij. “Ieder jaar bij iemand anders, dit jaar waren wij aan de beurt.”
Patrick heeft statafels neergezet en sfeerlicht opgehangen, voor iedereen is er saté met stokbrood en het bier staat koud. De tijd tot twaalf uur wordt doorgebracht met een fotowedstrijd -raden van wie de blote konten op de foto zijn en waar het plaatje is gemaakt- en de al genoemde pubquiz.
Allemaal in dezelfde levensfase
Nieuwjaar in het dorp betekent voor deze groep vrienden en vriendinnen vooral weer eens samen zijn. Ze kennen elkaar al vanaf de tijd dat een stel van acht jongens bij de nabijgelegen tuinderij werkte. Door de jaren heen kwam daar steeds meer aanhang bij en tot op de dag van vandaag is de groep elkaar trouw gebleven. Patrick: “Het leuke is dat we allemaal ongeveer van dezelfde leeftijd zijn, we zitten in dezelfde fase van ons leven.” Hij wijst en zegt: “Op dit moment zijn hier vijf zwangere vrouwen.” Zijn maat Maarten Fessl vult aan: “Tenminste, van wie we het weten.”
Rond half elf lijkt het in de rest van het dorp nog rustig. Er lopen geen jochies te knallen met rotjes, harde muziek is nergens te horen. Het enige geluid van vuurwerk wordt door de wind meegedragen vanuit Tilburg en Loon op Zand. Maar in de schuur stijgt de spanning gestaag. Bijna twaalf uur.
Allang twaalf uur geweest
Iedereen houdt de klok in de gaten, tot een van de aanwezigen op het idee komt op zijn horloge te kijken en ontdekt dat het allang twaalf uur is geweest. De klok in de schuur loopt vijf minuten achter. In alle haast pakken de groepsgenoten elkaar één voor één lachend vast.
Remco Emmen en zijn vrouw Marga (beiden 30) weten zeker dat 2006 voor hen een mooi jaar wordt. “Ik ben in maart uitgerekend”, zegt Marga trots. Remco: “Dat kan dus bij voorbaat niet meer stuk.” Zoals gastheer Patrick al zei, is Marga niet de enige vrouw uit de groep die dit jaar moeder wordt. In het dorp wordt overigens slechts mondjesmaat bijgebouwd. Niet iedereen die in het dorp is geboren, kan er blijven wonen. Vandaar het uitwaaieren naar omliggende woonplaatsen, soms met pijn in het hart.
Gasbrander erbij en knallen
Tradities loochenen zich echter niet. In een dorp als De Moer kan het niet anders of het nieuwe jaar wordt ingeluid met knallende melkbussen. De meeste dames staan zich te warmen bij een kampvuur, de mannen vullen op straat de bussen met het brandbare carbid en een scheut water. Gasbrander erbij en de knal is tot ver in de omtrek te horen. Tenminste, enkele keren. Want de helft van de tijd blijft een grote knal uit.
“Gewoon blijven proberen. Wat dat betreft is het mooi dat we nu in De Moer zijn, daar kun je dit nog doen”, zegt Maarten. “In een woonwijk zitten ze hier niet op te wachten.”
Soort van traditie
Als het tegen tweeën loopt, gaat een groot deel van de groep naar partycentrum ’t Maoske, een begrip in het dorp. Ook dat is traditie, vinden ze. De vrienden springen op de fiets en leggen de tweehonderd meter die de feestschuur van het partycentrum scheidt, zwalkend af. De lol is er niet minder om.
Degenen die achterblijven (eigenlijk alleen de zwangere vrouwen) warmen zich nog even aan het kampvuur of gaat weer naar binnen. De mannen op stap, de vrouwen thuis. Ook een soort van traditie.
Oorspronkelijk verschenen in het Brabants Dagblad van 2 januari 2006. Deze versie is iets uitgebreid en aangepast.
