RPG’s voor de Super Nintendo (5): Nice to play – Amerika
Welke RPG’s voor de Super Nintendo die in Noord-Amerika zijn uitgebracht, verdienen een zilveren medaille? Hieronder vind je de games die niet de állerbeste zijn, maar toch nog steeds leuk om te spelen. Een kort lijstje, want de meeste RPG’s die in Amerika zijn verschenen, zijn óf geweldig, of nauwelijks de moeite waard.
Robotrek
Veel Japanse RPG’s zijn nogal hoogdravend. Voor minder dan het lot van de wereld komt een beetje held z’n bed niet uit. Het is verfrissend een game te spelen waar het wat minder dramatisch aan toe gaat. Secret of Evermore is daar een voorbeeld van, Robotrek ook.
Gek genoeg had ik tot een tijdje geleden nog nooit van deze game gehoord. Het is in 1994 verschenen in Amerika, maar daar bleef het vrijwel volledig onopgemerkt. Dat heeft misschien te maken met de marketing. In de jaren negentig waren uitgevers als de dood dat wij in het westen zouden afknappen op kleurrijke Japanse tekeningen.
De oorspronkelijke titel Slapstick, dat in veelkleurige letters op het Japanse doosje stond, veranderde in Robotrek, met een ruimteschip op de achtergrond dat lijkt op de Death Star uit Star Wars. In een tijd dat veel gamers hun aankoopbeslissing nog lieten afhangen van een aansprekende afbeelding op het doosje, werd je hier geen steek wijzer van.
Het eigenlijke spel is kleurrijk, lichtvoetig en grappig. Je speelt de zoon van een uitvinder die in de voetsporen van z’n vader treedt. Met een speciale machine bouw je robots die je in gevechten gebruikt tegen monsters, rivaliserende robots en een bende genaamd de Hackers. Door voorwerpen en schroot in de machine te gooien knutsel je uitbreidingen voor je robot zoals een nieuw wapen of dikker pantser. Je kunt zelfs combinatie-aanvallen ‘programmeren’ om in de strijd te gebruiken. Of je geeft je robot gewoon een ander kleurtje.
Ondanks de luchtige toon kost het wat tijd om erin te komen, zoals bij veel RPG’s. Als je eenmaal door krijgt wat de mogelijkheden zijn, ontvouwt zich een geestig avontuur dat zichzelf niet al te serieus neemt, maar wel voldoende biedt aan spelers die eens wat anders willen dan draken, ridders en boosaardige keizerrijken.
Net als Illusion of Gaia en Terranigma een game uit de stal van Quintet, uitgegeven door Enix. Grafisch vertoont het veel overeenkomsten met Illusion of Gaia, je kunt zien dat de makers wat assets hebben gerecycled. Minpunt is de muziek, niet bepaald het beste wat Quintet ooit heeft voorgebracht. Ook de vertaling is wat stroef en bevat hinderlijke foutjes. Evengoed een game die het waard is eens te proberen als de opzet je aanspreekt.
Final Fantasy II (IV)
Final Fantasy IV volgens de Japanse telling. Duistere ridder Cecil ontdekt dat zijn koning het niet meer zo goed voor heeft met de wereld. Hij gaat op pad om een paladin te worden, een ridder van het licht, om zo de corruptie uit te bannen uit zijn geliefde koninkrijk.
Cecil ontmoet diverse personages die zich bij hem aansluiten. Een aantal daarvan blijft tot het bittere einde, een paar sterven voortijdig of besluiten dat ze iets beters te doen hebben. Cecil en zijn entourage belanden zelfs op de maan en uiteindelijk staat -natuurlijk- niets minder dan het lot van de wereld op het spel.
Dit is de eerste Final Fantasy waar de speelbare personages een persoonlijkheid hebben en één van de eerste games ooit met een zeker drama en emotioneel gewicht. Niets waar je vandaag de dag nog van achterover slaat, maar het was een belangrijke mijlpaal. De graphics zijn overigens echt gedateerd, het is duidelijk een game uit de begintijd van de SNES.
Deze Final Fantasy is kampioen heruitgaven. De SNES-versie is in sterk afgeslankte vorm alleen in de VS verschenen. De Playstation-versie heeft alle inhoud van het Japanse origineel met wat extra video’s. De Game Boy Advance en de obscure Wonderswan Color kregen heruitgaven met grafische updates. Verder is er een 3D-remake voor de Nintendo DS en Steam. Als kers op de taart kwam in 2011 een prachtige 2D-remake uit voor de Playstation Portable (PSP).
Die laatste is een regelrechte aanrader. Sterker nog, als ik niet naar deze heruitgave kon verwijzen, had ik de game misschien weggelaten uit deze lijst. De SNES-versie is zó enorm gedateerd, dat de PSP-versie voor mijn gevoel nog “Super Nintendo-achtiger” is dan het origineel. Beetje smokkelen misschien, maar omdat dit mijn eigen website is, mag dat best.
Terug naar ‘Must play’ of verder naar ‘Don’t play’ (Amerika).
Of lees de andere delen in de reeks:
