Stateside (11): The city she loves me…

Woensdag 24 december 2008

Net twee dagen in LA en dan al een filmpremière bijwonen plus de bijbehorende afterparty. Het kan allemaal in The City of Angels, maar je moet een beetje geluk hebben.

Samen met voormalig huisgenoot Dylan en twee andere UCSB’ers, de Chileense Josefina en Tamara uit Los Angeles (die ons rondleidde), kwam ik afgelopen woensdag stomtoevallig terecht bij de filmpremière van de nieuwe Jim Carrey-film Yes Man.

Het was een zeldzame regenachtige dag in LA toen we op het Fox Village Theatre stuitten in de wijk Westwood. Films als Batman, Independence Day en The Terminator zijn hier in première gegaan. Ook nu was de rode loper uitgelegd. Licht- en rookeffecten, krioelend beveiligingspersoneel, druk telefonerende personal assistants en een doorweekte mensenmassa maakten duidelijk dat hier iets stond te gebeuren.

Vanaf de overkant van de straat keken we geamuseerd toe hoe kleerkasten de nieuwsgierige massa in het gareel hielden, wachtend op het moment dat Jim Carrey de rode loper zou betreden. We dachten: laten we proberen een glimp op te vangen van enkele celebrities, dan lopen we daarna weer verder.

Totdat ineens één of andere medewerker doodleuk op ons afliep om ons uit te nodigen voor de première.

Geen idee waarom, misschien zagen we er knap uit of moest de zaal gewoon vol. We bedachten ons in elk geval geen moment en renden naar binnen, waar ook de popcorn en de cola gratis waren. En alsof dat nog niet genoeg was, wist streetwise-LA girl Tamara toegang voor de afterparty los te krijgen van een sjacherende beveiligingsmedewerker. Hij vroeg 40 dollar, Tamara kreeg de prijs nog een tientje naar beneden geluld.

Daarmee ging de velvet rope omhoog die toegang verschafte tot de luxe tent die naast de bioscoop was opgetuigd. Daar mochten we onbeperkt eten, drinken en kletsen met personeel van verschillende filmstudio’s.

Beroemde Kiwi

Natuurlijk liepen er een paar beroemdheden rond, al betrof het vooral de mindere goden die in de picture wilden komen bij de studiobazen. Een ster als Jim Carrey gaat na de première meteen naar huis, op zo’n feest wordt-ie alleen maar lastig gevallen. Dylan maakte het allemaal niet uit, want hij kon zijn landgenoot Rhys Darby ontmoeten, een komiek en acteur die bekend is van de Nieuw-Zeelandse serie Flight of the Conchords. Darby had een belangrijke bijrol in Yes Man en kon als beginnend Hollywood-ster niet ontbreken op het feest.

De première met afterparty was dé topper van mijn bezoek aan Los Angeles, maar de hele week is een waardige afsluiting gebleken van mijn tijd hier. Toen het semester op UCSB was afgelopen, had ik nog een paar weken om in de States door te brengen. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan naar LA te gaan. De stad staat weliswaar bekend als hoofdstad van de entertainment-industrie, maar heeft ook een slechte naam als een lukrake verzameling huizen zonder stadshart, uitgesmeerd over tientallen kilometers met luchtvervuiling, geweld en een aantrekkingskracht op mafketels uit alle windstreken.

Van Boulevard naar Boulevard

Gelukkig is dat beeld de afgelopen tijd wat gekanteld. Veel studenten op UCSB komen uit LA en omgeving en waren meer dan bereid ons rond te leiden door de stad die zij hun thuis noemen. Eén van hen was dus Tamara (‘Tammy’), een Libanees-Amerikaanse die vlakbij Santa Monica Boulevard woont. Ze heeft ons rondgereden van Hollywood naar Beverly Hills en van Pacific Palisades naar Downtown. Dankzij haar hebben we veel meer van de stad kunnen zien, want zonder auto ben je in Los Angeles nergens. Het is veel te groot en uitgestrekt om te lopen en het openbaar vervoer stelt weinig voor.

Al rijdend en telefonerend wist Tammy precies aan te wijzen waar River Phoenix zelfmoord heeft gepleegd, waar regisseur Tim Burton woont en welke eetgelegenheden populair zijn bij beroemdheden. Ze legde ook uit waarom de afstanden in Los Angeles zo groot zijn.

Hoewel downtown LA het oudste gedeelte van de stad is, verrezen in de loop der tijd verderop aan het strand stadjes als Santa Monica, Long Beach en Venice. De grond langs de verbindingswegen (boulevards) die deze stadjes met downtown verbonden, is vervolgens dermate volgebouwd dat de hele omgeving tegen elkaar aan is gegroeid. Het resultaat is een stadsconglomeraat zo groot als de provincie Utrecht.

Romeinse villa in Malibu

Het grappige is dat veel Angelinos (inwoners van LA) helemaal gek zijn op dezelfde attracties en hotspots die toeristen ook leuk vinden. Normaal gesproken mijden bewoners van een beroemde omgeving alle toeristische trekpleisters, maar in LA doen ze gewoon lekker mee met de gekte. Komt misschien omdat veel inwoners van de stad hier niet zijn geboren.

Tamara nam ons ook mee naar een minder voor de hand liggende attractie: The Getty Villa, een replica van een huis in het Romeinse stadje Herculaneum dat in het jaar 79 na Christus werd bedolven onder lava en as van de vulkaan Vesuvius. Het is een museum van oudheden dat in 1974 is gebouwd door de steenrijke en vrekkige oliemagnaat J. Paul Getty. Als je bij hem op visite was, moest je voor je eigen drinken betalen. De tijden zijn veranderd, want de Villa is gratis te bezoeken, al kost parkeren een tientje.

Verder wist Tammy ons de leukste/beste/vreemdste restaurants en uitgaansgelegenheden aan te wijzen, zoals de Saddle Ranch aan de Sunset Boulevard waar bezoekers tussen het drinken van bier door plaats kunnen nemen op een mechanische stier voor een potje rodeo rijden.

Verder bezochten we het restaurant Gladstones aan Santa Monica Boulevard met ongeëvenaard uitzicht op zee en hun beroemde ‘clam chowder’ (oestersoep – niet aan mij besteed), ‘shopping malls’ waar we de laatste kerstinkopen deden en Westwood, waar een andere campus van de Universiteit van Californië staat. Deze school, afgekort als UCLA, heeft enkele mooie gebouwen als Royce Hall en Powell Library die de moeite van het bezoeken waard zijn.

Het was in Westwood waar we op de eerder genoemde filmpremière belandden. Ik vraag me nog steeds af of Tamara ervan geweten moet hebben.

Bezoek aan de Warner Bros. Studios

Een ander hoogtepuntje was het bezoek van Dylan, Josefina en mij aan de Warner Bros. Studios in Burbank, ten noorden van Hollywood in de San Fernando Valley. Daar leer je dat films en series zo divers als Spiderman, Annie, Gossip Girl, Gremlins en Friends zijn opgenomen op plekken die soms nog geen vier meter van elkaar liggen. Een nieuw likje verf, een ander straatnaambordje en een ander camerastandpunt is alles dat de wonderkinderen van de studio nodig hebben om de set een compleet ander aanzien te geven.

Bij Warner Bros. hebben we ’s avonds een opname van de komedieserie The New Adventures of Old Christine bijgewoond, met voormalig Seinfeld-ster Julia Louis-Dreyfus in de hoofdrol. Live publiek is belangrijk, vinden de makers.

Wanneer het publiek niet lacht om een grap, steken alle schrijvers de koppen bij elkaar, verzinnen iets leukers en de acteurs gaan ter plekke weer aan de slag met het herschreven materiaal. En dan is het de bedoeling dat het publiek zich bij elke grap helemaal doodlacht, ook al heb je de grap al tijdens vier verschillende ‘takes’ gehoord.

Om dit voor elkaar te krijgen houdt een stand-up comedian het publiek in de stemming en dat is broodnodig als je bedenkt dat de opnames voor een aflevering van 20 minuten vier uur duren. Zelfs als je het naar je zin hebt is dat nogal een lange zit. We verlieten de opnames in de wetenschap dat onze vaak herhaalde lach misschien op televisie te horen zal zijn.

Mariniersgezin in kerstsferen

Beth, een andere UCSB-studente, nam ons een paar dagen later mee van LA naar de dierentuin in San Diego. Ze verdwaalde onderweg zo hopeloos dat we via East LA bij Foothill Boulevard in het noorden uitkwamen. San Diego ligt 113 mijl zuidelijker. We besloten het bezoek aan de dierentuin een dag uit te stellen en de nacht door te brengen bij de ouders van één van Beths vriendinnen in Carlsbad, een voorstad van San Diego.

Een door- en door-Amerikaanse familie verwelkomde ons daar in hun knusse suburban-huisje. De woning hing van dak tot tuin vol kerstversiering. Pa was voormalig marinier en tegenwoordig leraar op een basisschool. Hij hield het nieuws over zijn oude strijdmakkers nog steeds bij, getuige zijn exemplaar van The Marine Corps Times op tafel. Op de cover een artikel over een groep van 30 mariniers die zich in Afghanistan uit een hinderlaag tegen 250 Talibanstrijders had weten te vechten. ‘Outnumbered but not outgunned’ luidde de titel van het relaas. Terwijl pa het heldenverhaal doorlas, legde moederlief de laatste hand aan een kerstdiner voor de buurt.

De meeste nachten in Los Angeles sliepen we in het USA Hostel, hetzelfde soort hostel waar ik in San Francisco heb geslapen aan het begin van de reis. Een limousinerit over Hollywood Boulevard en de Sunset Strip hoorden tot het activiteitenpakket, evenals diverse feestjes in de lounge. De eerste twee nachten pakten we het overigens een graadje avontuurlijker aan: toen sliepen we bij een moeder en zoon in de niet-zo-beste wijk Baldwin Hills. Dat was een idee van Josefina.

Hoewel Dylan en ik onze twijfels hadden, is alles goed afgelopen. De opmerking van een taxichauffeur dat de wijk een ‘jungle’ is, vond ik nogal overdreven. De wijk was blijkbaar een hotspot tijdens de Rodney-King rassenrellen in 1992, leerde ik later.

Onderbroekenmarathon

We hebben heel wat meegemaakt in die ene week, maar ook de laatste weken op UCSB zitten nog vers in het geheugen. Het moment van afscheid nemen kwam steeds dichterbij en dat voelden we. De meeste internationale studenten blijven een jaar of tenminste een half jaar, maar enkele ongelukkigen moesten al na één kwartaal vertrekken. Behalve mijzelf ging het om de andere Nederlanders, de Mexicaanse Sergio, de welbekende Dylan, zijn landgenote Rachel en een handjevol anderen.

We hebben de nodige afscheidsfeesten gehad, inclusief een ‘undie run’ (onderbroekenmarathon) over de campus en een ‘dinner party’ op het adres van Dylan en mij. Een concert van Oasis in het Staples Center in Los Angeles was een prettige afleiding en met een dappere poging tot surfen is mijn transformatie tot Californiër compleet. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk uit mijn korte tijd hier te halen en ik denk dat het is gelukt.

Afscheid met tranen

Maar aan alles wat leuk is, komt veel te snel een einde. Eén voor één gingen de mensen met wie ik de afgelopen maanden zo’n sterke band heb opgebouwd naar huis of op reis voor de duur van de kerstvakantie. De meesten zal ik nooit meer zien, met enkelen houd ik hopelijk contact. Afgelopen zondag hebben we Dylan bij het vliegveld van Los Angeles afgezet en daarna nam ik afscheid van Josefina. De ogen bleven niet droog, dat mag duidelijk zijn.

Voor mij gaat de reis verder. Terwijl ik dit schrijf, zit ik in de trein van Los Angeles naar Chicago. Bijna twee dagen lang ben ik al dwars door de VS aan het reizen, nog een paar uur en dan arriveer ik op Union Station in Chicago. Van daaruit ga ik door naar het stadje Kalamazoo in de staat Michigan, waar ik Kerstmis ga doorbrengen met een penvriendin en haar vriend. Tegen het einde van het jaar ga ik terug naar het steenkoude Chicago voor nog een paar dagen sightseeing en dan… naar huis.

Je kunt de eerdere verhalen in deze serie over mijn studietijd in de VS hier terugvinden.