‘Aanhang’ Tilburgse drugsfamilie kijkt gespannen mee tijdens strafzaak
Uit het archief:
Commotie op de publieke tribune van de rechtbank in Breda op 25 november 2004. De rechtszaak tegen de kopstukken van een Tilburgse drugsfamilie zorgt afwisselend voor hoongelach en woede onder familie en vrienden die vanachter het glas op de behandeling van de zaak neerkijken.
Een veelzeggend moment tijdens het ‘megaproces’ tegen een Tilburgse drugsfamilie. “Kunt u mij verstaan?”, vraagt officier van justitie mr. R. de Brouwer aan het begin van zijn requisitoir aan de publieke tribune van de Bredase rechtbank. Enkele duimen gaan omhoog. “Duimen? Ja… nú nog wel.”
Vier jaar durende klopjacht
De Brouwer zet de toon voor zijn betoog, dat uiteindelijk ruim twee uur duurt. Terecht staan een 57-jarige leider van de drugsbende, zijn 25-jarige zoon en diens 32-jarige handlanger. Ook de vrouw van de leider, eveneens 57, moet zich voor de rechter verantwoorden, evenals de vriendin (26) van de zoon en meerdere handlangers.
De politie maakte ruim vier jaar jacht op het Tilburgse drugsbedrijf, dat zowel wietkwekerijen exploiteerde als synthetische drugs produceerde. Omdat het verzamelen van bewijzen niet vlotte, werden Vlaamse en Engelse pseudokopers ingezet. Ook werd afluisterapparatuur aangebracht in de woning van de 25-jarige zoon, die volgens justitie de dagelijkse leiding in handen had.
Maffiakreten
Op de publieke tribune, achter dubbel glas vanaf de eerste verdieping, volgen pak ‘m beet 35 tantes, neven, nichten, broers en zussen van de vijf verdachten de zaak met argusogen. Schamper lachen ze als De Brouwer enkele details opdist, zoals maffiakreten op buiken getatoeëerd, de 219.500 euro die in een slaapkamerkast werd aangetroffen en het poenerige gedrag van de 25-jarige verdachte.
Het requisitoir is, op basis van vier jaar onderzoek, doorspekt met dergelijke details. Er wordt een beeld geschetst van een strak geleide organisatie met verschillende groepjes, die het feitelijke werk verzetten.
Dossier van dertien ordners dik
De officier beseft terdege dat niemand op de publieke tribune aan ‘zijn’ kant staat. Nog voordat justitie met haar eisen komt, heeft een neef van de drugsfamilie al een inschatting gemaakt. “Celstraffen van vijf, tien of vijftien jaar”, zegt hij stellig.
Tijdens het pleidooi krijgt advocaat mr. J. de Rooij, die de 26-jarige Tilburgse vriendin van de 25-jarige zoon van de familie bijstaat, de lachers op zijn hand. Hij gaat in op een detail van het dertien ordners omvattende dossier. “Is de auto al vernabberd“, citeert hij uit een afgetapt gesprek. “Maar wat betekent dat? Ik kan het nergens vinden. Maar de officier legt het negatief uit. Waarom? Weet hij het dan wel?”
Gespannen sfeer
Over het algemeen is de sfeer op de publieke tribune gespannen. Alsof het om een voetbalfinale gaat, geeft de familie constant commentaar. Vooral De Brouwer moet het ontgelden. “Hij doet alsof het om de maffia gaat”, valt op de tribune te noteren. “Verstikt oe eige maar, teringlijer”, fluistert een vrouw als de officier een slok water neemt.
De sfeer wordt er niet beter op als de officier uiteindelijk met de eisen komt: twaalf, tien, zeven, vijf jaar en 24 maanden, waarvan zes voorwaardelijk.
“Belachelijk, niet normaal, die vent is niet goed wijs!” Als ook de 57-jarige moeder vijf jaar tegen zich hoort eisen en in snikken uitbarst, verstomt het gemor na een aanvankelijke kreet van woede en verbazing. De vader van de jonge vrouwelijke verdachte praat buiten in de vrieskou terneergeslagen met de familie.
Mobieltjes in de plomp
“Heel zwaar”, vindt hij de strafeisen. “Al die dure auto’s, al die dure dingen. Ik zei nog, weg d’r mee”, brengt de neef die eerder de strafmaat voorspelde te berde. “En die verrekte mobieltjes hè. Dat afluisteren heeft ze de kop gekost. In de plomp ermee.”
Twee weken later veroordeelt de meervoudige kamer de vader en zoon van de drugsfamilie beiden tot 8 jaar cel. De moeder moet 4,5 jaar zitten. De 32-jarige rechterhand van het gezin krijgt vier jaar. De handlangers krijgen straffen tot maximaal twee jaar cel. De meesten komen er echter met werkstraffen vanaf. De rechtbank spreekt één vrouw vrij, de vriendin van de 25-jarige zoon.
Dit is een bewerking van een artikel dat ik in 2004 schreef als stagiair voor het Brabants Dagblad, samen met een ervaren verslaggever.
