Drie nedergames op voor indie-awards in San Francisco

Dit artikel is eerder verschenen op de website van Control en in Control Magazine #23.

Bij maar liefst drie Nederlandse gamesmakers plofte onlangs een goudgerande nominatie voor de IGF awards op de mat: Bohm van Monobanda, Super Crate Box van Vlambeer en Dinner Date van Stout Games. Control zocht ze op en sprak met hen over hun games en kansen straks in San Francisco tijdens het Independent Games Festival.

#1: Vlambeer kotst van plezier

“Toen we hoorden dat we die nominatie op zak hadden, hebben we uitzinnig twee rondjes rond onze verdieping in het Neude-pand gerend”, vertelt Rami Ismael tijdens een indie meetup in Utrechts café Stairway to Heaven. “Rami sprong zelfs een verdieping naar beneden van blijdschap”, voegt collega-Vlambeer Jan Willem Nijman daar aan toe. “En Paul Veer (die de animatie voor Super Crate Box verzorgde-red.) ging bij Ronimo langs en kotste de boel onder van plezier.”

Het is duidelijk, wanneer je de jongens van Vlambeer vraagt hoe ze reageerden op hun IGF-nominatie, kunnen de Pietjes Bells van het Dutch Game Garden-pand aan de Neude in Utrecht het niet nalaten hun kwajongensimago nog eens lekker op te poetsen. Toch zijn ze bloedserieus als het over games gaat. Hun arcade-hit met een twist Super Crate Box mag dan gratis zijn, de kans is aanwezig dat er nog leuke dingen met de titel gaan gebeuren. Commercieel? Meerdere platforms? Tja, daar laten de Vlambeertjes zich nog niet over uit. (update: Vlambeer werkte aan de iOS-versie, die je inmiddels hier kunt downloaden)

Wat dat betreft doen ze weinig onder voor doorgewinterde PR-pro’s die tijdens interviews vaak om mainstream designers heen cirkelen. Een twee-speler versie is in ieder geval gesignaleerd. Rami wil daarnaast nog kwijt dat het team met een nieuwe betaalde klus bezig is. “Daarmee zijn we voor het komende half jaar financieel binnen. Maar we gaan natuurlijk lekker door met werken.” Waaraan dan? “Ja, dat moet je maar zien als het zover is.”

#2: Monobanda: ‘Flower baande de weg voor ons’

Dat Bohm zo zou aanslaan, kwam voor projectleider Niki Smit van Monobanda als een volslagen verrassing. “We kregen verbazend veel positieve reacties. Ik had gedacht dat we het concept veel meer zouden moeten uitleggen en verdedigen. Dat is enorm meegevallen.” En dat terwijl Bohm volgens het team de ‘antithese’ van een game is. Een kunstzinnig statement waarin spelers langzaam een boom laten groeien.

De omschrijving die de titel het meest toebedeeld krijgt is die van een zen-achtige ervaring. “Ik denk dat de game Flower van Thatgamecompany de weg voor ons heeft gebaand”, zegt Smits. “Het idee dat je een natuurkracht bestuurt in plaats van een gespierd personage is nu wat makkelijker te accepteren. Wij zijn dankbaar voor de openheid van het gamespubliek, zoals bij de demonstratie op Game in the City.”

Het vijfkoppige Monobanda-team werkte na een bijdrage van het Gamefonds tussen hun andere activiteiten door aan de game. Daarbij kregen ze hulp van Cannibal Game Studios uit Delft, die de realisatie van het idee onder handen nam. “Wat wij wilden overbrengen, wisten zij te vertalen op technologisch niveau. Dankzij deze prettige samenwerking gaan we ons in de toekomst wellicht vaker richten op volledig virtuele games.”

Misschien krijgt het Bohm-project nog een staartje, zegt Smits. “We hebben nog niet alles kunnen implementeren wat we wilden. Geanimeerde bladeren die wuiven in de wind bijvoorbeeld. Of nachtscènes en het verstrijken van tijd.” De versie die er nu ligt, gebruiken de Monobanda’s om een uitgever te vinden.

#3: Stout Games: Dineetje voor twee zoekt grenzen gamedesign op

Dinner Date is geen game voor hijgerige superlatieven. Wanneer je de titel downloadt van thestoutgames.com, wordt de speler zeer beschaafd een ‘enjoyable experience’ toegewenst. Alsof een virtuele ober je de titel vanaf een zilveren schaaltje aanreikt. Jeroen Stout, de man achter Stout Games, kiest bewust voor een alternatieve spelervaring. “Voor inspiratie zocht ik naar situaties die spelers nog niet eerder in games waren tegengekomen. Een romantisch diner voor twee waarbij de dame niet komt opdagen, was als thema onontgonnen terrein.”

Is Dinner Date, waar spelers in het onderbewuste kruipen van romantische slungel Julian Luxemburg, eigenlijk wel een spel te noemen? Jeroen Stout: “In een klassieke betekenis van het woord zou ik zeggen van wel. Tegenwoordig begrijpen we het woord spel als competitie. Dinner Date gaat echter meer over spel als toneelspel. Ik denk dat het wegnemen van het competitie-element een belangrijke stap is die gamedesigners nu gaan nemen. Dat vind ik goed, dat mag veranderen. Ik voel me onderdeel van een opkomende, grotere beweging, gestart door Tale of Tales met titels als The Path en The Graveyard.”

Stout was blij met de positieve reacties die hij op zijn game kreeg, maar er waren spelers die het hoofdpersonage maar een lul vonden vanwege zijn besluiteloosheid. “Of je hem nu mocht of niet, toch was er een connectie tussen de speler en het hoofdpersonage. Het spel pakte in zekere zin de macht af van spelers, maar degenen die het snapten, vatten het niet persoonlijk op.”

De engine voor de game is door Stout zelf in C++ geschreven. Een investering in zichzelf, vindt hij. “Ik wil vaker games ontwikkelen waarbij veel interactie is tussen de speler en het personage, in plaats van de speler en de spelwereld. Interpersoonlijke interacties zijn er wat mij betreft te weinig.”