Stateside (3): Van NoCal naar SoCal
Zondag 21 september 2008
Santa Barbara, dag zes alweer. Tussen de tijd dat ik op maandagavond hier aankwam en vandaag (zondagmiddag) is er zoveel gebeurd, dat het waarschijnlijk beter is om alles in een paar verschillende posts te vertellen. De afgelopen dagen heb ik in elk geval geen tijd gehad om op internet te zijn. Laat ik maar gewoon beginnen bij het begin.
Afgelopen maandag moest ik vroeg opstaan om de bus van San Francisco naar Santa Barbara te halen. Uiteraard ben ik de avond ervoor veel te laat gaan slapen. Het was tenslotte de laatste avond in het USA Hostel en de tijd daar moest op feestelijke wijze worden uitgeluid. Nadeel was dat de wekker om half 5 ’s morgens af ging. Pijnlijk.
Greyhound-bus
Met de taxi liet ik me naar het Greyhound-station brengen, waar ik een dag eerder het kaartje al had gekocht. Reizen met Greyhound is een aparte ervaring. De meeste Amerikanen gaan gewoon met de auto als ze ergens willen zijn. Wie geen geld heeft, pakt de bus. Je reist tijdens een Greyhound-trip dus met passagiers die, om het maar vriendelijk te zeggen, niet zoveel te besteden hebben.
Als je pech hebt zit je naast een dronken vloekende zwerver, maar in mijn geval viel het wel mee. Vooral veel Mexicaanse immigranten tijdens mijn acht uur durende tochtje van Noord- naar Zuid-Californië. Van SF gingen we naar Oakland, dat aan de andere kant van de baai ligt, om van daaruit verder te gaan naar San José (het hart van Silicon Valley), Santa Cruz, Salinas, (de sla-hoofdstad van de VS, zie de foto boven) King City, Paso Robles, San Luis Obispo, Santa Maria en toen ein-de-lijk Santa Barbara, de Amerikaanse Rivièra.
Het klimaat in het zuiden verschilt hemelsbreed van dat in het noorden. In Noord-Californië kan het heel mistig en bewolkt zijn, tot zover heb ik in het zuiden letterlijk nog geen wolkje aan de lucht gezien. Het is hier al een week kortebroeken-weer en het ziet er niet naar uit dat dit binnenkort verandert.
Bij aankomst op UCSB (de afkorting voor University of California, Santa Barbara) kon ik nog niet meteen terecht in het appartement dat ik ga huren. Samen met veel andere buitenlanders moest ik vier dagen bivakkeren in het ‘studentenhotel’. Weinig luxe en gedeelde kamers, dus ik was blij dat ik daar geen drie maanden hoefde te zitten. Mijn kamergenoot was een Afrikaanse jongen die basketbal ging spelen bij het team van UCSB. Prima kerel, al had hij de gewoonte zich iedere nacht voor het slapengaan in te smeren met een zoet geurend, weeïg goedje waar de hele kamer naar ging stinken.
Isla Vista en Goleta
De afgelopen week bestond vooral uit het leren kennen van andere internationale studenten, de campus, de stad Santa Barbara en natuurlijk het studentendorp Isla Vista, dat niet bij de uni hoort maar er vlak naast ligt. Isla Vista, in de volksmond afgekort tot IV (spreek uit als ai-vie), is dé reden dat UCSB bekend staat als ‘feestuniversiteit’.
Eigenlijk is het gewoon een woonwijk die bij de voorstad Goleta hoort, maar aangezien 90 procent van de bewoners uit studenten bestaat, zul je begrijpen dat er een aparte sfeer hangt. Een sfeer die zich het beste laat omschrijven als laid-back, party-mad en crazy drunk.
Nieuwe vrienden maken
Aanvankelijk kende ik natuurlijk niemand, maar op woensdag ontmoette ik één van mijn huisgenoten, Dylan uit Nieuw-Zeeland. Het klikte meteen en samen met Dylan en de Engelse Matt en Andy speelden we al ‘beer pong’ met wildvreemde Amerikanen voordat de meeste studenten zelfs maar gearriveerd waren. Je vraagt je af wat beer pong is? Ik vertel in een latere post meer over dit gezellige behendigheidsspel.
Samen met bovengenoemde jongens en een paar studenten uit China, Korea en Singapore heb ik me geregistreerd bij het International Office van UCSB. Alle buitenlandse studenten moeten dat doen, om de universiteit te laten weten dat je bent aangekomen.
Van de ene kant van het universiteitsterrein naar de andere kant lopen kost je al gauw 20 minuten. Het ziet er allemaal schitterend uit, dus dat is geen straf. Om toch snel van het ene naar het andere college te kunnen, koop ik binnenkort een fiets. Kan ik ook beter de verdere omgeving verkennen. Er zijn hier overal ‘bike-shops’ en ook skateboards zijn een populair vervoermiddel. De campus ligt aan het strand, voor zover ik weet is het de enige universiteit ter wereld met uitzicht op de Stille Oceaan.
Wandelende stereotypen
Elke halve minuut kom je een gigantische pick-up truck tegen met daarin een paar blonde ‘valley girls’. Dat is de benaming voor stereotype Zuid-Californische meisjes die in elk zinnetje tien keer het woordje ‘like’ gebruiken en ‘totally’. Als in: “I was, like, totally drunk last night.” Sowieso lijkt alles wat je hier ziet recht uit een film te komen. Ik ben al eerder in de States geweest, maar SoCal (de afkorting voor South-California, NoCal staat dus voor North California) is als de set van een tienerfilm, een romantische comedy of misschien een slashermovie als Scream.
Behalve blonde cheerleader-types kom je gespierde ‘jocks’ tegen, dronken leden van ‘fraternities’ en ‘sororities’ (studentenverenigingen), overal grote Amerikaanse auto’s, exotische straatnamen als Camino del Sur en Sabado Tarde, Mexicaanse immigranten die burrito’s bakken, nors kijkende, donut-etende politieagenten en natuurlijk medewerkers van de universiteit die ons bezorgd achterna lopen met waarschuwingen om vóóral niet te drinken als je nog geen 21 jaar bent.
Ik ben bang dat de meeste van die waarschuwingen voor dovemansoren zijn, want ik heb nog nooit zoveel stomdronken jongeren op één plek gezien als gisteravond op Del Playa Drive. Dat is de bekendste straat van Isla Vista, waarover ik wederom in een latere post meer vertel.
Divers gezelschap
Tijdens de introductiedagen heb ik tientallen andere ‘foreign students’ ontmoet: uit Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Griekenland, Thailand, Japan, Chili, Brazilië, you name it, they got it. Alleen Afrika leek te ontbreken, op mijn kamergenoot in het studentenhotel na. Het duurt even voordat je alle namen kunt herinneren én uitspreken. Er zijn geschiedenisstudenten, aankomende natuurkundigen, economie- en politicologiestudenten (opvallend veel Aziaten), classici zoals huisgenoot Dylan en een behoorlijk aantal geologen.
De uni heeft een uitgebreid programma georganiseerd om ons buitenlanders te laten wennen aan de nieuwe omgeving. We hebben een stuk of tien speeches aangehoord, waarvan sommige nuttig waren en andere wat overbodig. Zoals ik hierboven al heb gezegd, ze maken zich erg zorgen over onze gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. We moeten goed en gezond eten, veel sporten, niet teveel drinken… etcetera.
Ze bedoelde het goed
De meisjes krijgen waarschuwingen dat één op de vier dames hier ervaring heeft met ongewenst seksueel contact. Het was voor de goedbedoelende mevrouw die de waarschuwing gaf een beetje sneu dat iedereen begon te gniffelen tijdens haar praatje. Waarschijnlijk omdat de meeste aanwezigen doorhadden dat de statistiek die ze uit haar hoge hoed toverde alarmistische lulkoek is. Als een ongewenste versierpoging als aanranding meetelt, is het nogal wiedes dat je zulke absurd hoge cijfers krijgt.
Tussen alle speeches door gaven studenten ons rondleidingen over het terrein. Dat was handig, want er zijn teveel faciliteiten om allemaal te onthouden. In het centraal gelegen University Center (UCen) vind je ontmoetingsruimtes en studielokalen, maar ook restaurants en een boekwinkel. Daar kun je naast de gebruikelijke schoolspullen tevens UCSB-merchandise kopen als t-shirts, sweaters, sleutelhangers, flesopeners, posters, petten en vlaggen. Ik heb alvast ingeslagen.
Daarnaast zijn er meerdere bibliotheken, waarvan de Davidson Library met zeven verdiepingen de grootste is. Er is een concertzaal (de plaats waar we de vele speeches hebben gekregen) en een recreatiecentrum waar je kunt fitnessen, zwemmen, voetballen, tennissen, squashen, volleyballen en basketballen.
Ook hebben ze een ‘Health Center’, een ‘Events Center’, een radiostation, een museum, een voetbalstadion, basketbalstadion en natuurlijk gebouwen waar ze colleges geven, want dat schijnt hier ook te gebeuren.
In het midden van dit alles staat de onverzettelijke Storke Tower, (op de foto helemaal bovenaan dit artikel) die voor de campus is wat de Dom is voor Utrecht. Zeker de eerste dagen is het een onmisbaar baken dat je helpt de weg terug te vinden wanneer je weer eens bent verdwaald.
San Clemente Villages
Wanneer ik het hier op de campus beu ben, kan ik de bus pakken of fietsen naar het eigenlijke Santa Barbara, dat zo’n 10 kilometer verderop ligt. Technisch gezien ligt de universiteit tegen Goleta aan, dat is een voorstad van Santa Barbara. Je merkt er eigenlijk niks van wanneer je Goleta uitgaat en SB binnenkomt.
PS: belangrijk! Ik woon inmiddels op mijn ‘vaste’ adres. Ik ben te vinden in de San Clemente Villages. Dit complex ligt schuin tegenover de ingang van de uni en bestaat uit vijf identieke ‘dorpjes’. De mijne heet Encino Village, maar als je me wilt schrijven, dan heb je aan het volgende adres genoeg:
6550 El Colegio Rd # 5128
Santa Barbara, CA 93106
United States of America
Op het bovenstaande adres ontvang ik post via de gebruikelijke US Postal Service.
Pakjes e.d. van andere koeriersdiensten als UPS, FedEx en DHL moet je sturen naar:
6550 El Colegio Rd Apt. # 5128
Goleta, CA 93117
United States of America
Dit is deel 3 uit de serie reisverslagen over mijn studietijd aan de Universiteit van Californië in Santa Barbara in 2008. Lees ook deel 1 en deel 2 of ga verder naar deel 4.
