Twee regels tekst voor Marle uit Haps
Uit het archief:
Conservatoriumstudente Marle Martens (nu 18 jaar) is de enige Brabantse die ooit heeft meegezongen met de gouden keeltjes uit Het Gooi. Kinderen voor Kinderen, het bekende Hilversumse koor, bestaat 25 jaar. “Door Kinderen voor Kinderen heb ik geen vrees meer voor het publiek.”
In Brabant zeggen ze gij
En als ze weggaan, is het houdoe
Welgeteld twee regels zijn het, die Marle Martens op 11-jarige leeftijd zong in het Kinderen voor Kinderen-lied Nederlandse Klanken. Goed, aan het einde van het nummer zat nog een zinnetje over kwoakende kikkers, dat wel.
Geen grote solo misschien, maar de nu 18-jarige Marle is wél de enige Brabantse die ooit bij het door Gooise kinderen gedomineerde koor heeft meegezongen. “De VARA, de organisator van Kinderen voor Kinderen, belde me op omdat ze iemand nodig hadden voor een liedje over dialecten”, vertelt ze in haar ouderlijk huis in Haps, vlak naast Cuijk.
Ze was niet de enige dialectspreker die voor Nederlandse Klanken werd uitgenodigd in de Hilversumse studio. “Er was een Fries bij, een Limburgse en een Tukker. Ik weet het niet meer precies, maar we waren met z’n zessen. In de studio mochten we om de beurt ons stukje tekst zingen. Ging het fout, dan kon het gewoon opnieuw. Dat vond ik wel lekker makkelijk.”
Schot in de roos
Het telefoontje van de VARA kwam niet uit de lucht vallen. Een half jaar eerder had Marle de Brabantse voorronde van het jaarlijkse Kinderen voor Kinderen Songfestival gewonnen. Haar uitvoering van het liedje Groen bleek een schot in de roos. De jury was zo onder de indruk, dat Marle met het optreden een plek in de landelijke finale veroverde. Ze was toen tien jaar.
De winst was het resultaat van hard werken en ervaring opdoen, want op haar achtste en negende had ze al pogingen gewaagd om tot de finale door te dringen. Ze greep echter steeds naast de prijzen. “Driemaal is scheepsrecht, schreef het huis-aan-huisblad van Haps”, lacht de studente.
Begonnen in playbackshows
De lokale media volgden nauwgezet de successen van ‘hun’ plaatselijke talentje. Marle laat zien wat er in die tijd allemaal over haar is verschenen: krantenknipsels, foto’s en talloze plaatjes en aankondigingen. Als niet iedereen uit het kleine dorp haar al kende, dan heeft de publiciteit daar wel voor gezorgd.
Waarom ze besloot mee te doen aan de Songfestivals? “Van kleins af aan loop ik al te zingen en te dansen”, herinnert Marle zich. “En op de basisschool deed ik mee aan playbackshows.” Muziek loopt als een rode draad door haar leven: tegenwoordig is ze eerstejaars studente Muziektheater aan het conservatorium in Tilburg. “Van mijn ouders en vrienden kreeg ik altijd complimentjes, maar dat was omdat ze me kennen. Docenten op het conservatorium zijn veel kritischer. Als die je goed vinden, is het een echte erkenning.”
Dialectsprekers nodig
Bij de finale van het Kinderen voor Kinderen Songfestival destijds, zag Marle haar durf niet beloond met de eerste prijs. Maar het reguliere koor, dat eigenlijk alleen bestaat uit kinderen met een harde ‘g’ en een Gooische ‘r’, kon haar tenminste één keer goed gebruiken. Er waren dialectsprekers nodig voor Nederlandse Klanken en ze kwamen voor de Brabantse bijdrage uit bij Marle.
“Er zou voor de televisie-uitzending nog een clip worden opgenomen van ons nummer, maar dat is helaas niet doorgegaan. Dat is een beetje lullig gelopen: mijn ouders en ik stonden op het punt om naar Hilversum te vertrekken, toen we werden afgebeld. Het koor had een rustdag nodig, werd ons verteld. Tja, de tv-wereld is hard. Ik heb in elk geval de schoenen mogen houden die ik voor de opnames kreeg.”
Van muziekschool naar schoolband
“Daarna was ik klaar met Kinderen voor Kinderen. Ik werd er te oud voor. Ik heb nog één keer gejureerd bij het songfestival, naast Majel Lustenhouwer (al 25 jaar koorleider van Kinderen voor Kinderen) en Inge Dietman van Barend en Witteman. Heel leuk hoor, maar ik was er overheen gegroeid.”
Geen kinderkoor meer, maar sinds die tijd is muziek niet meer uit het leven van Marle Martens weggeweest. Ze volgde zangles, speelde via haar Nijmeegse muziekschool mee in een musical en kreeg pianoles. Op de middelbare school voegde ze zich als zangeres bij de schoolband, ooit opgericht door een scheikundeleraar die de schoolsleur van alledag poogde te doorbreken.
Leven nu drastisch veranderd
Sinds Marle op het conservatorium zit, is haar leven drastisch veranderd. “Ik zit nu in een vreemde stad en ben echt van ‘s ochtends tot ‘s avonds bezig. Soms is het een gekkenhuis. Dat vind ik niet erg, want ik word liever beziggehouden dan dat ik me verveel. Maar ik heb weinig tijd om uit te gaan, of om mijn vriend in Breda te zien.”
“Als Kinderen voor Kinderen er niet was geweest, zat ik nu misschien ook op het conservatorium,” relativeert Marle de invloed van haar kinderavontuur. “Maar door er aan mee te doen, heb ik geen vrees meer voor het publiek. Ik durf meer.” Gaat ze het jubileumfeest bekijken? “Ik ga er niet voor thuisblijven. Het was een hartstikke leuke tijd, maar ik kijk liever naar de toekomst. Ik wil iets groots doen, een rol in een grote productie ofzo.”
Dit interview verscheen op 4 december 2004 in de weekendbijlage van het Brabants Dagblad. Het was één van mijn laatste artikelen als stagiair.
Marle Martens is na haar afstuderen aan het conservatorium de musicalwereld ingegaan. Ze heeft in Oostenrijk gespeeld en tourde met de productie Elisabeth in Duitsland en China.
