Zombies: de regenboogpieten van de gamewereld
Het aantal games waarin je moet vechten tegen zombies is waarschijnlijk niet meer op de vingers van tientallen bebloede handen te tellen. Van Resident Evil en Alone in the Dark naar Dead Island, Dead Nation, Dead Rising, Dead Space en House of the … nou ja, vul zelf maar in.
Begonnen ze hun carrière in de gamesindustrie heel voorspelbaar in horrorgames, tegenwoordig trekken zombies zich niks meer aan van genres en stappen ze vrolijk binnen bij titels als Red Dead Redemption (western) en het zichzelf gewoonlijk zo serieus nemende Call of Duty (militaire shooter). Plants vs Zombies is een smartphone-hit die zelfs je oma nog speelt en ook in de educatief verantwoorde blokkenbouwer Minecraft komt het ondode gespuis elke nacht langs.
Zombies komen in een beperkt aantal smaken. Meestal zijn ze uit de dood opgestaan, soms zijn het de onfortuinlijke slachtoffers van één of ander verschrikkelijk experiment of een besmettelijk virus. De griezels uit The Last of Us, met paddestoelen en schimmels die uit hun hoofd groeien, zijn welbeschouwd gewoon zombies, alleen een tikje exotischer.
Vanwaar deze populariteit? Wie van slechteriken houdt met een boeiend achtergrondverhaal, met hier en daar grijstinten, een gekweld personage dat verkeerde keuzes heeft gemaakt, moet niet bij zombies zijn. Wat motiveert hen nou helemaal om midden in de nacht op straat rond te schuifelen? Hooguit honger naar verse hersens. Kun je narratief gezien niet veel mee.
Maar ja, vijanden zonder individualiteit of persoonlijkheid knallen zo lekker weg. Gezichtsloos kanonnenvoer waar je als speler hele legioenen van over de kling mag jagen. Laat die killing spree maar komen! Omdat de zombie zo’n leeg omhulsel is, belichaamt het de ideale dertien in een dozijn-vijand die je zonder gewetensnood kunt decimeren.
Zombies beledigen niemand
Zijn populariteit valt misschien ook te verklaren doordat niemand zich er door beledigd of bezwaard kan voelen. In een game met menselijke tegenstanders proberen de makers de bad guys nog wel eens karikaturaal of stereotiep neer te zetten, zodat het geen mensen meer zijn maar tweedimensionale clichés. Denk aan fanatieke Arabische terroristen, Russische maffiosi of hysterische femme fatales. Dat wordt in toenemende mate als politiek incorrect ervaren, zeker in zo’n internationale en diverse markt als de gamesindustrie.
Gelukkig zijn daar de zombies, het soort vijand waar niemand zich door beledigd kan voelen. De regenboogpiet van de gamewereld. En daarmee lui en saai vanuit het perspectief van de storyteller.
Want als de vijanden in je game gebaseerd zouden zijn op echte mensen, echte bevolkingsgroepen, of in elk geval een plausibel achtergrondverhaal hadden, dan zou je misschien beter na moeten denken over hun motivatie, gevoelens, zorgen en dromen. Geen makkelijk kanonnenvoer, maar wél het potentieel om storytelling naar een hoger plan te tillen. De zombie is een easy way out voor wie geen zin heeft om een interessant conflict te bedenken.
