Stateside (1): If it ain’t Dutch, it ain’t much

In 2008 vertrok ik voor enkele maanden naar de Verenigde Staten als uitwisselingsstudent. Ik hield zo’n waarbenjij.nu-blog bij die destijds zo populair waren. Omdat het best leuke verhaaltjes opleverde, reproduceer ik ze in deze miniserie onder de titel Stateside.

Wat me opvalt bij het teruglezen, is dat ik erg mijn best deed alle ervaringen zo onbevangen mogelijk tot me te nemen. Dat zie je terug in de schrijfstijl, die wat losser werd, minder gestructureerd, misschien zelfs wat naïever dan je op basis van mijn leeftijd destijds (26) zou verwachten. Maar dat kan ook gewoon het effect zijn dat Californië op je heeft.

Zaterdag 13 september 2008

Inmiddels ben ik een paar dagen in San Francisco en heb het uitstekend naar m’n zin. Ik ben er al eens geweest en de stad ziet er nog vertrouwd uit. Deze keer heb ik alleen veel meer tijd om de stad uitgebreid te verkennen.

Na m’n aankomst op dinsdagmiddag heb ik eerst een kort rondje door de buurt gelopen. Market Street, de ‘hoofdstraat’ met z’n vele zwervers is niet veel veranderd. Het unieke aan SF zijn de vele culturen, levensstijlen en sociale klassen die zo dicht bij elkaar leven op een klein grondgebied.

Als je een paar uurtjes rondloopt, kun je met gemak via het drukke Market Street door naar Chinatown, vervolgens het Financial District met de wolkenkrabbers, dan het welvarende North Beach, vervolgens achterbuurt Tenderloin en yuppenwijk Pacific Heights, Mission District met z’n Latijns-Amerikaanse bevolking (burrito’s en gitaarmuziek op elke straathoek) Castro waar 80 procent van de bewoners homo of lesbo schijnt te zijn en natuurlijk de voormalige hippiewijk Haight-Ashbury.

Dikke mist

Nou ja, ‘met gemak’ is misschien wat overdreven, want de stad is gebouwd op heuvels. Vanuit sommige straten kijk je zó de diepte in. Het is een stevige workout om al die heuvels te beklimmen. Auto’s staan met de wielen naar links geparkeerd, anders rollen ze er misschien vandoor.

Het klimaat is ook een vreemd geval. Omdat koude lucht vanuit zee de baai van SF binnenkomt en daar botst op warme lucht, kan het er zo mistig zijn dat je met een kettingzaag nog niet door de laaghangende soep heen komt. Meestal is het ’s ochtends koud en mistig, waarna ’s middags het zonlicht de mist ‘weg brandt’.

Altijd oppassen voor aardbevingen

Sommige wijken hebben meer last van de mist dan andere. In de Mission breekt de zon eerder door dan elders, vandaar dat veel rijkere inwoners naar deze latinowijk willen verhuizen en de oude bewoners uit de markt prijzen. In gebieden die dichter bij de zee liggen en waar als gevolg meer mist hangt, zijn de huizenprijzen lager. Uitzondering daarop is Twin Peaks, hier is het mistig én duur.

Om de zoveel tijd schrikt een aardbeving de stad op. De laatste grote was in 1989 en bij elke schok zijn de bewoners heel even bang dat het om een ‘big one’ gaat. Net zoals die uit 1906 waardoor grote delen van SF werden verwoest. Er zijn wijken -rijke wijken zelfs- waarvan niets over zou blijven als er weer een echt grote schok komt. Maar ja, zolang er niks gebeurt blijven de San Franciscans, relaxed als ze zijn, lekker zitten waar ze zitten.

Californische Redwoods

Wat heb ik gedaan tot zover? Woensdag heb ik in m’n eentje een lange wandeling gemaakt vanuit Union Square richting de baai, waarbij ik door Chinatown, het Financial District en Little Italy kwam. Daar heb ik in Café Trieste gezeten, waar Francis Ford Coppola een gedeelte van het script van The Godfather heeft geschreven.

Gisteren meegedaan met een tour door de stad, inclusief een uitstapje naar Muir Woods, waar reusachtige Californische Redwoods groeien. Als Nederlander kon ik niet meer stuk bij de gids Dylan, een hippe dertiger die in zijn busje de hostelgasten inside-information over SF geeft. “If it ain’t Dutch, it ain’t much”, zoals hij zei.

Het was leuk om tijdens de tour wat andere mensen te leren kennen, waaronder gasten uit Engeland, Slowakije, Rusland en twee Duitse meisjes. Met twee dames die ik tijdens de tour ontmoette, de Nederlandse Miranda en de Slowaakse Lily, heb ik later op de dag in Chinatown gegeten.

Peace, love & happyness

Tourguide Dylan wist van alles te vertellen over ‘yippies’ die tegenwoordig Haight-Asbury bewonen. In de jaren zestig was San Francisco dé plek waar je moest zijn als je ging voor peace, love en happiness. De hippies van toen bewoonden voor een prikkie de huizen in de wijk (al dan niet gekraakt), ontweken de dienstplicht zodat ze niet naar Vietnam hoefden en wonen nu in één van de duurste plekken van de stad. Kassa!

Ook al zijn de idealen uit die tijd inmiddels achterhaald, SF is altijd een hele liberale, easygoing plaats gebleven. Zelfs de zwervers hebben gevoel voor humor. Met bordjes als “my wife got kidnapped, need money for the ransom” proberen ze voorbijgangers te bewegen wat geld te geven. Op elke straathoek hoor je muzikanten, vooral ’s avonds. Dat zijn artiesten die in de Nederlandse editie van Popstars of X-factor onmiddellijk in de finale zouden komen.

Protest bij stadhuis

Na het ontbijt (ik heb al bruin brood en pindakaas gekocht) ben ik naar het stadhuis gegaan, waar een groep van voornamelijk zwarte demonstranten vurig aan het protesteren was. De menigte bleek boos te zijn over de vele jongeren die door geweld om het leven komen in de minder frisse wijken van de stad. Wiens schuld dat dan precies was, werd me niet helemaal duidelijk.

Vanuit het stadhuis ging ik door naar Alamo Square, het plein met de beroemde ‘Painted Ladies’, huizen die je op elk plaatje van San Francisco ziet. Vervolgens ging ik naar de Mission District, het oudste gedeelte van de stad. Daar stopte ik een authentieke Mexicaanse burrito achter de kiezen.

Chinese maangodin

Deze cultureel verantwoorde dag sloot ik af met een bezoek aan het Asian Art Museum, het grootste museum voor Aziatische kunst op het westelijk halfrond. Inmiddels weet ik dus alles over Shiva, Ganesha, Kabuki’s, Boeddha’s en Samoerai. Bij het bekijken van een Chinees doek met daarop een tafereel over een maangodin wist een hoogbejaarde Chinese vrouw me te vertellen dat haar gemeenschap aanstaande zondag het feest viert ter ere van diezelfde godin op het schilderij.

Dat gaat ongetwijfeld een gezellige boel worden daar met die Chinezen. Aangezien het hostel waar ik verblijf heel veel Aziaten herbergt, zal ik er vast wat van meekrijgen. Morgen ga ik in ieder geval een fiets huren met Miranda en Lily, dan gaan we over de Golden Gate Bridge en de kust fietsen. Cheers!

Lees verder in deel 2 of bekijk het overzicht met alle delen.