Proces Wilders: Circus Bef ontmaskerd

Wie vertegenwoordigen de advocaten van de benadeelde partijen in het Wilders-proces eigenlijk? Links Nederland? Al dan niet gekwetste moslims? Of toch vooral zichzelf? Met zulke vrienden als vertegenwoordigers heb je in elk geval geen vijanden meer nodig.

Deze zittingsdag bleek vooral een ontmaskering van een meute vooringenomen, zichzelf moreel superieur achtende opportunisten. Een rariteitenkabinet. Iets anders kun je er met goed fatsoen niet van zeggen. Voor de beeldvorming van de ‘anti-Wilders beweging’ heeft het in ieder geval weinig goeds betekend.

Wie het proces via internet volgde en de daarbij horende reacties op Twitter, was verzekerd van urenlang cabaret op topniveau.

De advocaten van de benadeelde partijen moesten de rechtbank in Amsterdam duidelijk maken waarom hun cliënten een symbolische schadevergoeding van één euro willen van gekozen volksvertegenwoordiger Geert Wilders. Wilders zou beledigen en haatzaaien, met name jegens moslims. Die ‘benadeelden’ zijn vage clubjes als de Beweging tot herstel van het respect, die hoofdredacteuren van kranten aanklagen omdat ze tekeningetjes afbeelden.

‘Hate speech’

Het ging natuurlijk niet om die euro, maar om islamkritiek als hate speech illegaal te laten verklaren. Om kort te zijn: deze pleidooidag was één lange aaneenschakeling van Godwins, suggestieve verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog en insinuaties over ‘de taal van het Derde Rijk’ door lui die zelf maar al te graag hun tegenstanders het zwijgen opleggen. Wie is hier nou de nazi?

Wilders is een ‘kleine Hitler’, ging welbekend breimutsje en handenweigeraar Mohammed Faizel Enait er met gestrekt been in. Het was Enait die al meteen in wollig koeterwaals de verdachte (Wilders) persoonlijk toesprak. Dat partijen in een rechtszaak tot de voorzitter van de rechtbank moeten spreken, was de advocaat blijkbaar even vergeten.

Verder weigerde deze zelfverklaarde ‘architect van de alternatieve begroeting’ zoals gewoonlijk op te staan voor de rechtbank en voelde hij zich naar eigen zeggen onveilig omdat “übertokkies” hem zouden hebben bedreigd. Deze slechte grap van een strafpleiter noemt zijn toga overigens een ‘djellaba’.

Advocaat Michiel Pestman, die onder andere sprak namens activist Rene Danen’s anti-meningenclubje Nederland Bekent Kleur, maakte duidelijk dat hij de vrijspraak die het Openbaar Ministerie (OM) in deze zaak had geëist maar niks vond.

De rechtbank floot Pestman direct terug, want een advocaat dient tijdens een zitting zijn mond te houden over wat hij persoonlijk van de keuzes van het OM vindt. Ook weer elementaire rechtbankmores die spontaan vergeten bleek.

Judge Dredd

Diverse keren onderbrak de rechtbank advocaten omdat ze hun boekje te buiten gingen. Raadsvrouw Ties Prakken waande zich aanklager door een requisitoir in plaats van een pleidooi te houden en kreeg meerdere keren een figuurlijke tik op de vingers.

Je kunt je helemaal voorstellen hoe deze mevrouw als Judge Dredd het liefst zelf aanklager, rechter en beul zou zijn in dit proces. Op een moment dat de rechtbank zich even beraadde, hield de NOS per ongeluk de microfoon open. Goede luisteraars hoorden Prakken zeggen dat ze voor de zekerheid maar even “die sneer naar het OM” uit haar pleidooi zou schrappen.

Is Prakken ook al niet op de hoogte van elementaire regels in een Nederlandse strafrechtzitting of misbruikt ze haar toga gewoon graag om politiek activisme te bedrijven?

Heel bont maakte de zilvergrijze strafpleiter Nico Steijnen het. Ik ben de tel kwijtgeraakt bij het aantal keren dat de rechtbank hem vroeg zijn relaas enigszins feitelijk te houden en zich geen oordelen aan te matigen over het OM. Bijna was hem het woord ontnomen.

Ergernis bij het OM

Na diverse waarschuwingen verving Steijnen de gewraakte passages in zijn pleidooi heel demonstratief met “dit moet ik overslaan”. Niet verwonderlijk ergerde het OM zich ook daar mateloos aan. Na afloop van zijn warrige verhaal hobbelde Steijnen hinderlijk door het beeld omdat hij blijkbaar zoveel mogelijk aanwezigen een afschrift wilde geven van het vodje dat hij een pleidooi noemde. “Ga weg, ik hoef het niet te hebben”, zei Bram Moszcowitcz, advocaat van Wilders.

Diezelfde Moszcowitcz had blijkbaar net als ik het gevoel naar een circus te kijken, alleen zat hij er middenin. “Waar ben ik in verzeild geraakt”?, vroeg hij zich theatraal -en terecht- af.

Ex-Groenlinkser Mohammed Rabbae hield een betoog namens het Landelijk Beraad Marokkanen. Ik ben benieuwd wie daar behalve hijzelf nog meer deel van uitmaakt. Wie zijn logica volgt, moet aannemen dat iedere Marokkaan zich door dit clubje vertegenwoordigd voelt, dat alle Marokkanen moslim zijn en “dus” beledigd door de uitspraken van Wilders. Dat Marokkanen individuen zijn en best voor zichzelf kunnen denken, kwam blijkbaar niet op bij deze Rabbae.

Het korte praatje van rechtenstudente Naoual Abaida, half Nederlands/half Marokkaans, was in het licht van zulke malloten bijna een verademing, al was dat vooral vanwege haar looks. Helaas bleek ook zij een retorische mankepoot door de verzetsdaden van haar Nederlandse voorouders in de Tweede Wereldoorlog te vergelijken met haar aanklacht tegen Wilders (die tenslotte, zoals de benadeelde partijen uitentreuren beweerden, de nieuwe Hitler is).

Advoclowns

Wat een figuren. Circus Bef zou een toepasselijke naam zijn. Het ergste is dat deze ‘advoclowns’ daadwerkelijk geloven dat zij Nederland een dienst bewijzen. Voor hen ís Wilders de reïncarnatie van Hitler en zij voelen zich als na-oorlogs verzet uitverkoren dat veronderstelde kwaad in de kiem te smoren.

Een bij vlagen hilarische, maar ongemakkelijke show is het gevolg. Je moet er niet aan denken dat één van deze malloten de hand legt op een wapen. Laten we hopen dat het recht én het gezond verstand zegevieren in deze bespottelijke zaak.